در سال 1980 برای اولین بار گزارش شد که مواد دارویی مصرف شده توسط مردم مانند آنتی بیوتیک ها، هورمون ها و مسکن های قوی در فاضلاب یافت می شود. زمانی که فردی یک دارو را می نوشد، حدود 50 تا 90 درصد آن بدون تغییر و بقیه به صورت متابولیت هایی که واکنش های شیمیایی در بدن هستند، دفع می شود. 30 درصد از این داروها تمایل به حل شدن در روغن و چربی دارند و در آب حل نمی شوند، مشاهده می شود که داروهای مذکور پس از ورود به محیط می توانند از غشای سلولی عبور کرده و وارد زنجیره غذایی شوند.
علاوه بر این، بسیاری از داروها به گونه ای طراحی شده اند که مقاوم و پایدار باشند تا در درمان موثرتر باشند و می توانند ساختار شیمیایی خود را حفظ کرده و پس از حذف وارد طبیعت شوند و برای مدت طولانی بدون تغییر باقی بمانند.
در یک مطالعه در ایالات متحده، غلظت آب طبیعی دارو تقریباً 1 میلی گرم در لیتر، اسید سالیسیلیک بیش از 28.7 کیلوگرم در روز و اسید کلوفیبریک بیش از 2.7 کیلوگرم در روز در طول درمان در کانزاس سیتی است.
هنگام توصیف انواع مختلف داروهای مورد استفاده، می توان در مورد تأثیرات چهار دسته اصلی دارویی بر محیط زیست صحبت کرد:
1- هورمون های جنسی
هورمون استروژن در آب طبیعی به میزان نانوگرم در لیتر یافت شد. بسیاری از شواهد و مقالات تحقیقاتی نشان می‌دهند که سطوح هورمون‌های جنسی زیر ۱ میلی‌گرم در لیتر برای حیات وحش و طبیعت مؤثر است. به عنوان مثال، استرادیول، یک هورمون جنسی زنانه، می تواند بر ویژگی های جنسی برخی از ماهی ها با 20 نانوگرم در لیتر تأثیر بگذارد.
2- مواد رادیواکتیو
60-70 درصد ید 131 که از طریق غذا وارد بدن می شود از طریق ادرار دفع می شود.
3- آنتی بیوتیک ها
آنتی بیوتیک ها یکی از دسته های دارویی اصلی هستند، اما اطلاعات جامعی در مورد اثربخشی آنها وجود ندارد. در برخی از بیمارستان های اروپایی، تخلیه فاضلاب آنتی بیوتیک ها بیش از 50 میلی گرم در لیتر است. به عنوان مثال داروهایی مانند تتراسایکلین به دلیل سرعت متابولیک بالا نباید وارد سیستم فاضلاب شوند. فرم مقاوم به یون های کلسیم متصل می شود تا تخریب آن را سخت تر کند و در نتیجه آنتی بیوتیک ها در فاضلاب افزایش یابد. مقاومت آنتی بیوتیکی در محیط می تواند مقاومت باکتریایی را افزایش دهد و تهدیدی جدی برای سلامت عمومی باشد، زیرا عفونت های بیمارستانی اغلب نتیجه مقاومت باکتریایی است.
